|
Talat Atilla 6 Bakan! Özgür Özel'in adaylığı tamam! 'Ruhsal Kontrat' bitti mi? Nefes! |
|
Cengiz Altınsoy Türkiye'yi büyütmek için Ankara'yı küçültmek lazım |
|
Adnan Küçük GAZZE’DE ATEŞKES: SOYKIRIMCILARA ZULÜMLERİNİN HESABI SORULMAYACAK MI? |
|
Melike Topuk Hazanda Gül Açmak |
|
Zahide Guliyeva KISKANAMAZSINIZ! |
|
Derya Çöl Sevmeden koştum, koşarak değiştim |
|
Tuğrul Sarıtaş İnsanlar Neden Mutsuz Oldu? |
|
Seyhan Korkmaz BİZ HER ŞEYE HAZIRIZ… ŞİMDİ DÜNYA DÜŞÜNSÜN? |
|
Kıvılcım Kalay KAHVE KOKULU SABAH |
|
Canan Sezgin KASIMDA RETRO BAŞKADIR! |
|
Tekin Öget SUDAN TÜRKİYE İÇİN SU'DAN BİR MESELE DEĞİL |
|
Esra Süntar TRENDE IŞIK HIZI ŞOKU |
|
Ersan Yıldız Sedat Peker |
Her şey fazla sanal gelmiyor mu sizlere de…
Ölümler… Sevmek…
Yaşamak bile…
Amacım ağır analizler, büyük tespitler değil. Bir hükmü de yok zaten bu analiz ve tespitlerin.
Adam evlenmeyi düşündüğü kızın ailesinin evini basarak katliam yapıyor.
Üstelik canlı yayında…
Bir başka alçak, 3 yaşındaki çocuğa tecavüz ediyor.
Liste uzun, ömür kısa; hangisini sayayım…
Çözüm o kadar derinde, o kadar çok boyutlu ki;
En uzmanı bile, “N’olcak halimiz?” sorusuna yanıt veremiyor.
Peki, biz kendimizi bu hayattan nasıl koruyacağız?
Bizzat hayatın kendisi bize tehdit unsuru oldu.
“Bir ben varım şu alemde” diye diye, giderek tükettiğimiz, sayısını bilemediğimiz ömür yaprakları her gün teker teker yere düşerken, bu acıları nasıl göğüsleyeceğiz?
Doğrusu ben de bilmiyorum.
Kendimize kıyamadığımızı biliyorum mesela…
Sadece kendimiz üzülsek, üzülüyoruz!
Kendimiz sevinsek, seviniyoruz!
Hani Hayyam’ın;
Sen olmazsan bağlar bahçeler yok.
Sen olmazsan, gül yanaklı yok.
Dizelerindeki gibi kendimize aşık bir hayatı tüketiyoruz.
Çoğumuz hayatı yaşamadan öldük/öleceğiz.
Bir tuhaflık var bu işte.
Her şey bu kadar basit olmamalı.
Mutlu edince mutlu olmak gibi bir kavram vardı bir vakitler.
Halen kıyıda köşede var mı bilmem ama sanki iyi insanlar kapılarını kilitleyip, perdeyi örttüler;
Görünmez oldular…
Tuhaflık bile izah edemiyor hayatı.
Adamın biri bir bomba atıyor…
Yüzlerce çocuk gözlerini kapıyor ve kaldığı yerden devam eden bir hayat var.
Kalleş ve iyi olmak arasındaki mesafe zar kadar.
Bir kuşak sonra o zar’da delinecek.
Anlayamıyoruz.
İdrak yollarımız bombalanıyor her gün…
Hissedemiyoruz.
Ruhumuzu doğruyorlar her gün…
Sevemiyoruz.
Kalbimizi parçalıyorlar her gün…
Ne istiyor bizden acaba hayat?
Bizi ev sahibi mi zannediyor bu toprak, bu gökyüzü?
Biz aslında şöyle bir uğrayıp, gidecek yolcularız.
Eğilip toprağı, uzanıp gökyüzünü dinlesek…
Belki, “Meydan okuyan sizsiniz” diyecek bize…
Nedir bu kadar kafamızı karıştıran, bizi insan olmaktan vazgeçiren kim?
Yok mu bir yolu yeniden insan olmanın?
Kıyamet koptu, haberimiz mi yok?
N’olcak bu dünyanın hali?
E-posta
Facebook
Twitter
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
|
| Bu yazı 25809 defa okunmuştur. |
|
Yorumcuların dikkatine… • İmlası çok bozuk, • Büyük harfle yazılan, • Habere değil yorumculara yönelik, • Diğer kişilere hakaret niteliği taşıyan, • Argo, küfür ve ırkçı ifadeler içeren, • Bir iki kelimelik, konuyu zenginleştirmeyen, yorumlar KESİNLİKLE YAYIMLANMAYACAKTIR. |

54
49













