Huzur bir çuvaldızdır…  
Ortada bir gariplik vardır. Sıcacık muhabbete dalamazsın. İçten bir sarılmaya karşılık veremezsin. Güvensizliğin baş göstereceği olayları zihninde taramakla meşgulsündür. Tam göğsüne bir sağ kroşe geçirecek duruma, önlem alma peşindesindir.

Birkaç saat sonra, saatleri kaçırdığını fark edersin…  
Odada bulunan herkes, bir şekilde söylenilenlere kendini vermiştir. ‘An’ ile hemhal olmuşlardır. Birbirleriyle geçirdikleri bu anıyı deneyimlemişlerdir. Sen neredeydin?

Sen farklısındır…  
Derin anlamlı ve tedirgin bakan gözlerin değişmemiştir. Diğer aile üyelerinin duygu durumlarını ölçen kalp ritmin, aynı ölçer aletini hâlâ elinde tutuyordur. İşleyen saatin saniyeleri, kontrol duygunu zorluyordur. Mükemmel bir alan yaratımındaki başarı yüzdelerini zihnin hesaplıyordur.

Çok yorucu değil mi?..  

“Orda bir köy var, uzakta,  
O köy bizim köyümüzdür.  
Gezmesek de, tozmasak da  
O köy bizim köyümüzdür.”  

Bu şarkı sözlerini çocukluğunda defalarca uzaklara dalarak tekrar etmişsindir. Oranın varlığına inanmışsındır. O yere özlem duymuşsundur. O köyden güç alarak sükunet ve dinliğin yaratımına geçebilmişsindir. Karanlığı, o pır pır çarpan yüreğinle ışıldatabilmişsindir. 

Nasıl yapmışsındır?  
Bir kocaman gülmüşsündür, bir konuşmaya çalışıp konuyu değiştirmişsindir, kendi kendine dikkat dağıtan hareketlerinle hoplayıp zıplamışsındır ve sonra kendi kendine ağlayarak uyumuşsundur. 

Bu sefer “arkası yarın” gibi yaparak diğer yazımızda konuya devam edelim :)