Şimdi, kendisine hasretti..
Kadın, artık kadın değildi. Özlemini ve aşkını, erkekler kendilerinden bildi. Kadın, kendine kavuşamamanın aşkıyla yanmaktaydı. Saçlarını savuramadığı, renk renk etekleriyle gezemediği, Mecnun’unun Leyla’sı olamadığı, tatlı tatlı gülemediği, hayaller kuramadığı, rüya göremediği ve evinde ortancalar bakmaya hali kalmadığı bir diyardaydı. Bu ne büyük gurbetti, hem de kendi aslının yurduna ne acı bir gurbetteydi..
Görmeye yeltenen, “sen de herkes gibisin” dedi..
Oysa, o bir “er”di. Kendi varlığını kazanmaya kollarını sıvamış ve durmadan bu görev üzere çalışan bir “er”di. Bunun üzerine rütbe kazanacaksa, rütbesi öteye geçip ilahi semaya yükselmekti. Orada, ne sen vardı ne ben. “Kim haklı?” yoktu. Birliğin kollarına kendini bırakabilirdi. Öyle ya, tabiatıyla sevip yaratıp ona can veren bir Zat vardı.
“Şükür” dedi..
Erkekler, şükrünü kendilerinden bildi. Şükür sebebi, “Takdir-i İlahi”ydi. Şimdi; konu insan olmak dahil değildi. Her şey Allah’ın indindeydi. O, ezelden de gerisinde kendisini sevmişti. 
Kimse için ölmemeliydi..
Kendi değerini fark etti. O, seçilmişti. Hiç yoktan yaratılmıştı. Kendisine bir kadın bedeni giydirilmişti. Bedeninde, hiç yoktan var edilen bir beden daha taşıyabilmekteydi. Öylece beğenip şekillendirenden, koşulsuz sevgi ona hediye edilmişti. Koşulsuz sevilmeyle buralara geldiğinde, koşulsuz sevgiye kendi içinde tanıklık etmekteydi. Sevgi akışına teslimiyetinde ise, sonsuzluğa dirildi.
Kadın, kadın gibiyse sonsuzluğa akar..
Ebediyetin de ötesine, sevgi nehrinde geçer. Bu geçişte, delikler genişler. Zorluklar, kolaylaşır. Yollar, temizlenir ve kısalır. Doğa, manasını anlatır. Zihninde beliren bir görüntü, gerçekleşir. Gönül sarayı inşa edilir. Daralmaların yerini, ferahlık alır. Cennet bahçeleri oluşur ve sofralar kurulur. Üzerinde gezindiği, özünün ta kendisidir. 

Aşk imiş her ne var âlemde
İlim bir kıyl u kâl imiş ancak
Fuzûlî

Varlık, aşktır. Aşkına erenlere selam olsun..