Kendine kattığın şey neyse, onu bir daha dışarı çıkarabilir misin?..
Bir şekilde sana erişmiş. Hayallerinde, düşlerinde ve duygularında seninleymiş. Her gün, kafanda resmi çizilmiş. 

Niye kendine katıyorsun?..
Gözlerini korumaya, göz kapakların işe yarıyorken neden gözlerini kapatmıyorsun? Ayaklarının nereye gideceğine karar verebilen iraden varken, neden iradeni kullanmıyorsun? Kime ve neye tutulamayacağını söyleyen bilincini, neden uyutuyorsun?

Bilinçsizliğe neden geçiyorsun?..
Akıl, ince bir çizgidedir ve çizgisinde durmasına çabalarsın. Çizgisinden çıktığı anda, bu sapmayı sağlayan birçok şey olmuştur. Bir, iki, üç ve dört derken aklına vuranlar, onu çizgisinden çıkarmıştır. Önemsizleşen ve ivme kazandıramadığın cisminle baş başa kalmışsındır. Cismin ağırlaşmıştır ve onu taşımakta zorlanmışsındır. Yok oluşu, yerkürede dolanırken ciğerlerine solumuşsundur. Nefes alışın, sana can verememiştir.

Cansız bedenin ise, seçemez..
Seçme hakkını kaybedersin. Kendinde bir lütuf olarak gördüğün sağlığını ve yaşam sevincini önceliklendirirsin. Birinden biri, canını hatırlattığında ise şükredersin. Öyle bir kayboluş, sende vuku bulur.

Lütuf, dışarıdan da gelse diye dua edersin..
Canına dokunan bir ele muhtaçsındır. Nefes aldığını fark ettiren bir sebebe ihtiyaç duyuyorsundur. 

Bu durumdayken neyi kendine katıyorsun?..
Bir çürük elmayı, yanındaki sağlamları düzeltemez ama o diğer hepsini çürütür..
Hangi durumda olursan ol, bir çürüğe yaklaşıp ondan medet beklediğinde sende çürürsün. Temiz olan, karanlığı temizleyemez ama karanlık kendine çekerek temizi karartır. 

Önlem alma, kendini koruma ve gölgelere yaklaşmama gibi bir mecburiyetin vardır..
YAK-LAŞ-MA! Yaklaştığında zarar göreceğin şey neyse, ona yaklaşma.