Sıralamalar yapılır..
İnsanlar alt alta konur. İşler, numaralandırılır. Planlar, günlere yayılır. Her birisinin içinde ilk sıraya alınan vardır.
Elinin tersiyle geride kalanlar itilir..
Çünkü en önem verilen, bütün hepsinin yerini alır. Sabah, onunla yıkanılır. Öğlen, onunla yemek yenir. Akşam, onunla uyunur. Rüyalarda, o görülür.
O, merkezdedir.
Bu bir idealse, insanlar teferruattır. O bir insansa, iş güç fazladır. Merkeze alınan bir akademik başarıysa, uyku ve beslenme gibi temel ihtiyaçlar bile atlanır.
Merkeze alınanın etrafına, yerleştirilebilenler yerleştirilir..
Yani, diğer şeyler ona hizmet edenlerdir. Hayat tahtasındaki “şah” mat edilmesin diye, sahip olunan taşların hepsiyle oyunu kazanma hamleleri yapılır. Şah korunur ve oyun diğer taşlarla kazanılır. Kimisi, arkasında kaledir. Kimisi, piyon gibi kullanılır. Kimisi, at gibi koşturulur. Gerektiğinde vezir, öne atılır. 
Satranç tahtasını yukarıdan izleyebilen ise, kurguyu bilir..
Bir hayat neye göre kurgulanmış ve oynatılıyorsa, bunu takip eder. Her müdahalenin boş bir uğraş olduğunun farkındadır ve susar. Taşlara kızmaz. Onların başındakine bakar. Baştaki kişi, kendine ait düzenine devam eder. 
Kurguyu okuyan, kaderin kendi önceliğine göre yazıldığının bilincindedir..
En öne alması gerekeni bu bilinçle belirler. Bunu vicdan, iyilik, merhamet veya sevgi de seçebilir. Somut bir maddeyi meydana getiren soyut alandan belirlediği kelime, sonsuz kazancını sağlayabilir. 
TEK KELİME KADERDİR..
Başarı demedi. Para demedi. İnsan demedi. Ne dedi? Ne demeli? Yaratan, var eden, sonsuzlaştıran, genişleten, üreten, artıran ve büyüten hangi kelime seçilebilir? 
Şah kim?.