O meşaleyi taşırken, benliğin girdabında dönmeye vaktin yok..
Bir kere yakmışsın onu gönlünde. İnanmışsın. Üzerine bulaşan her türlü hataları da yakan, ideallerini belirlemişsin. Seni ve senden gayrı her şeyi ateşe verip duran, tek amacına tutunmuşsun. Onun peşindesin ve zaman yok.
Güneş doğmadan kalkıp işe koyulursun..
Kitap kitap kendini ve kainatı okursun. İçlerinden, “ortaya ne çıkarayım” diye dertlenirsin. “Belki bir faydam dokunur” diye asrın felaketlerinden yüzünü çevirip ışıktan yansıttıklarına odaklanırsın. Kendine bir şey olmadığını hatırlatıp hatırlatıp sadece çalışırsın. 
Evet, bir yansımasın..
“Balın tadı balsa, yeşil yeşilse, kuş uçuyorsa, balık yüzüyorsa ve sen insansan; Eyleyen’den” dersin. Bir kere ezeli ve ebedi sevda kapısından girmişsin ve buluşulan meydandasın. Bu meydanda bulunup ayrılması, sana hicran gelir. Sol kolun orada kalır ve Nur’undan alır, sağ kolun buraya uzanır ve Nur’undan verir.  Ah! Ayakların ne tarafa gitsin? Her attığın adımı kontrol edersin. Gidersin de, gittiğin yerlere ait değilsin. Kor gibi aydınlığı taşırsın. Yolun sana ait değil. Yolun, emanetidir. 
Gülmelerin, ağlamaların veya gezmelerin bir avuntudur..
Kendine şefkat göstermeyi seçtiğinde, o anlarda sadece oyalanırsın. “Yerim, yurdum, vatanım kayıp” ile ağlarken, “ilhamının yuvası” ile sema yapmaktan yüzün güler.
Dönüp dönüp durduğunda, duramazsın..
Ekip biçtiğin bahçelerinde, işine devam edersin. Su doldurup toprağını sularsın. Pencerenin önünde tek kalan çiçeğine hüzün duyarsın. Yanına kimseyi koyamazsın. O özeldir ve ona bakım verdikçe, onu yalnızlaştırırsın. İlla ki, hüznü hatırlatan vardır. 
Alıp başını denize açılırsın..
Teninin serinlemesini umut edersin. Derin nefes almanın peşindesin. Bir rahatlama ve huzur arası verirsin. Reklamlar kısa sürer. Mesajlar, sana gerçek dünyayı hatırlatır. Aramalara geri döndüğünde, herkes gibi günlük konuşmalarını yaparsın.  
Aklıma ne geldi biliyor musunuz? İnsan bir tek kişi değildir. Kimlerle beraber tek vücuduz?.. Bir sonraki yazıda konuşalım mı?