Bir zamanlar “Ev alamasak da en azından kirada otururuz” derdik.

Şimdi kirada oturmak bile lüks oldu.

Emeklinin maaşı “huzurevi”ne yetmiyor. Asgari ücretlinin ise kira ödeyip yaşamaya devam etmesi neredeyse mucize. Orta gelirli dediğimiz kesim bile maaşının yarısından fazlasını kiraya veriyor. İstanbul, Ankara, İzmir gibi büyük şehirlerde yaşamak artık yalnızca “parası olanların” hakkı haline geldi.

Kiralara yapılan fahiş zamlar bitmiyor. İstanbul’un bazı semtlerinde geçen yıl 10-12 bin lira olan kiralar, bugün adeta uçtu. İzmir’de, Ankara’da da manzara farklı değil. Mevcut kiralık evler cep yakıyor, seçenekler ise giderek azalıyor.

Üstelik kiraya çıkmak isteyenler, insafsız ev sahipleri ve “oturduğu yerden para kazanan” emlakçılarla karşılaşıyor. İstanbul’da mezar büyüklüğünde, penceresiz, havasız, içine yalnızca bir yatak ve dolap sığabilen odalara bile 10 bin lira istiyorlar. İnsan utanır!

Emlak sitelerine girenler, gördüğü fiyatlar karşısında şok oluyor. Depreme dayanıklı, merkezi ve yaşanabilir bir ev arıyorsanız 20 bin liranın altında kiralık bulmanız imkânsız. Üstelik emeklinin maaşı, bırakın kira ödemeyi, huzurevi masrafına bile yetmiyor.

Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı verilerine göre Türkiye’de işçilerin yüzde 41’i asgari ücretle yaşam savaşı veriyor. Böyle bir tabloda, 1+1 bir daire için 30 bin TL kira istemek, akıl alır gibi değil.

Bazı ev sahipleri işi iyice çığrından çıkarıyor: 40-50 yıllık dairelerini bölüp “bayana” ya da “öğrenciye” diye 5-7 bin liraya oda oda kiralıyorlar. Yetmiyor, iki aylık peşin kira, depozito istiyorlar. Emlakçılar da bu kiraların bir aylığını cebe indirip gidiyor. Kimi ev sahipleri ise 40 bin liralık dairenin yarısını bankaya, kalanını “elden” istiyor. Vergi mi? Ona hiç yanaşmıyorlar.

Ev almak mı? Hayal!

Artık kiralamak bile bu kadar zorken, ev almak lüksün de ötesinde. Eski daireler 2-3 milyon lira, yeni konutlar 10 milyondan başlıyor. İyi bir semtte 15-30 milyon arasında fiyatlar konuşuluyor.

Sonuç ortada: Zengin daha zengin oluyor, orta direk çöküyor, fakirler ise yoksulluğun bile altına itiliyor.

Bir okuyucunun dediği gibi:

 “Eskiden ev, araba, eş hayalleri kurardım. Şimdi çadır bile kuramıyoruz.”