İnsanlar çoğu zaman bir başkasının zirvesine bakar, ama o zirveye çıkan yıpranmış ayak izlerini görmez. Parlayan sonuca hayran kalırlar; ama o parlaklığın ardında yanmış geceleri, tüketilmiş uykuları, içi titreyerek geçirilen umut ve korku dolu anları fark etmezler.

Bir başarı yalnızca kazanılmış bir unvan, alınmış bir ödül ya da elde edilmiş bir imkân değildir. O, kişinin kendiyle verdiği uzun ve yorucu bir mücadeledir. Kaç kez vazgeçmeyi düşündüğünün, kaç kez içinden “Dayanamıyorum.” deyip yine de devam ettiğinin sessiz hikâyesidir.

Bazen bir kahve eşliğinde sabahlara kadar süren yalnızlıktır başarı.

Bazen herkes dinlenirken, senin hâlâ savaşmaya devam etmendir.

Bazen bir gülüşten, bir geziden, bir anın huzurundan feragat etmendir.

Ve tüm bunların sonunda gelen o sonuç… sadece bir zafer değil, içinde gözyaşı saklayan bir hatıradır.

İnsanlar bazen bu sonucu kıskanırlar. Görkemli olduğu için, parladığı için, dikkat çektiği için… Ama o sonuca giden yolda dökülen teri bilmeden, içte biriken kırgınlıkları görmeden kıskanmak bir haksızlıktır. Çünkü başarı bir armağan değil, bedeli ödenmiş bir hak ediştir.

Bu yüzden insanların başkasının başarısını kıskanmaya hakları yoktur. Çünkü o başarı bir gül ise, dikeniyle tutulmuş; bir ışık ise, karanlıkta aranmış; bir heykel ise, her darbe ile şekillenmiş demektir.

Kıskançlık insanı içten tüketir. Takdir etmek ise ruhu büyütür. Kıskanmak, “Keşke onun yerinde olsam” demektir; ilham almak ise “Ben de yürürsem kendi yolumu bulurum” demektir.

Unutma:

Her zirvenin ardında yorgun dizler vardır.

Her başarının içinde sessiz çığlıklar saklıdır.

Her alkışın gerisinde duyulmayan dualar vardır.

O yüzden kıskançlık değil, saygı yakışır gerçek başarının önünde. Çünkü her emek, önce alın teriyle kutsanır… sonra kalplere dokunur. İşte tam da bu yüzden sevgili dostum,

KISKANÇ OLMA, ÇALIŞKAN OL!

ZAHİDE GULİYEVA