Ekranların kara yüzüne baka baka, ne olur?.. 
Üzüm üzüme baka baka kararır. İstismarlar, öldürülenler, karışık ilişkiler, fazla serbestlik, liyakatsizlik, aşırı tüketim, estetik, parayla alınan ödüller, iş ile değil dayı oğlu ile kazanılanlar, “ye, kürküm ye”ler, yükselen LGBT tezahüratları ve aşağı indirilen ayet yazılı pankartlar (estağfurullah). Bir insan sürekli bunlarla beslendiğinde neye dönüşür?  
 
İçinde delikler açılır..  
Bir kurşun deler geçer. İkinci kurşun, hızla göğsünden girip sırtından çıkar. Üçüncü silah atıldığında, bir tane daha boşluk açılır. Gitgide boşluklar artar ve içi boş insan neyle dolarak neye dönüşür? Maalesef mağara adamına değil, insani vasıflarını kaybeden tehlikeli bireye evrilir.  
 
Halbuki bembeyaz anne sütü içmişti..  
Annesi; şefkatle başını okşarken emzirmişti ve öpmüştü. Annesi yaşarken ona hep sarılmıştı. Yani şefkati tanıyordu. Babası, onun hayatla mücadelesinde güç kazanmasına yönelik onu eğitmişti. Babası, başı derde girdiğinde onun sorununu çözmüştü. Babası, her gün ihtiyaçlarını karşılama kaygısıyla çalışmıştı. Yani merhameti tanıyordu.  
 
Üstüne üstlük okulda ahlak bilgisi ve değerler eğitimi almıştı..  
Arkadaşının çantasına dokunmamayı biliyordu. Elindeki cipsten diğer arkadaşına verdiğinde, bunun cömertlik ve paylaşımcılık olarak görüldüğünün farkındaydı. İki kalemi varsa, bir kalem daha almanın israfa girdiğini öğrenmişti.  
 
Sonra hepsini hızla akan nehre soktular..  
Akan sular, ne kadar değerleri varsa alıp götürdü. Bu değerleri hiç kazanmadığına inandı. 
Onları unuttu.  
 
Kendisini cimri, sadakatsiz, çıkarcı, manipülatör ya da çirkin sandı..  
Tabiatı; belini ağrıttı, damarlarını tıkadı, bacaklarının üzerinde bastırmadı veya gözlerinden netliği aldı. “Kendine gel” diyerek ona doğasını hatırlatmak istedi ve onu uyardı: Kimsin? Hangi varlıksın? Kötü sıfatlara sahip varlığın adı ne?  
 
Vay be! Şeytan, vasıflarıyla artık insanda..