Her an, o anda neye inanarak zihnimizden veya sesli cümleler kuruyorsak, o cümlelerin yeni fidanı yeşerir…
 
Bu cümlelerle aslında yeniden kendimizi kurarız. Beyin, seçici algısını inanarak sarf ettiği cümlelere yönlendirir. Karşımıza buna uygun ilgi alanımıza giren konular çıkar. Aralarında değerlendirmeler yaparak hayatımıza katmaya karar verdiklerimiz bulunur. Günlük ufak veya büyük ölçekli değişimlerle yeni ağaç büyür. 
 
O ağacı seyrederek onun ihtiyaçlarını gözetiriz…
 
Ellerimizle büyüttüğümüz ilişkimiz, işimiz, eğitimimiz veya evladımızın seyrine dalarız. Onları gözetiriz. Belki birisine biraz daha gülümseme, diğerine bir saat daha fazla çalışma ve öbürüne de ilgimizi artırmamız gerekir. 
 
Tabi vazgeçmediysek veya bizden vazgeçmedilerse…
 
Yanımızdakilerin yolu değişebilir. Günü gelince evladımız evden ayrılır ve fazla görüşemeyiz. Eşimizden ayrılırız veya evin içinde ayrı diyarlara göçeriz ya da eşimizi kaybederiz. Arkadaşımızın yeni çevresi onunla daha fazla vakit geçirir. İşimiz elimizden alınabilir veya eğitimlerimizle elde ettiğimiz mesleğimizle çalışamayabiliriz. 
 
Yoldaşlık bitebilir…
 
İnsanın hevesi kaçar ya da emeklerinin karşılığını alamamaktan hayal kırıklığına uğrar. Demek ki insanın hayatına kattığı neyse, bir ağaç değilmiş. Hepsi, diğer yolcularmış. Bizimle olan ne varsa, bize şimdi yoldaş. Duraklarda, inenler varmış.
 
O zaman sonuç inşa edilir mi?..
 
Edilebilir fakat elde etmek istenilen sonuçlar değişebilir. Aslında sonuç yoktur. O anda bir ilişki, bir ev veya bir iş vardır. Bizim yanımızda kim ve ne varsa, bir gün gidebileceğini düşünerek anın tadını çıkarmaya bakabiliriz. Yoldaşımızla sürecimiz devam ediyorsa, içinde bulunduğumuz süreci güzel yaşayabiliriz.
 
Dünle beraber gitti cancağızım,
Ne kadar söz varsa düne ait. 
Bugün yeni şeyler söylemek lazım.
-Mevlana

Biz her gün yeni bir günün değerini bilebiliriz; çünkü bize ait olan her şey yalnızca bugün vardır.