YAHUDİ-HIRİSTİYAN'DAN DOST OLUR MU? 

Hürriyet Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök'ün ‘Siz bu haberi verir miydiniz’ başlıklı makalesi, Hürriyet’in internet sitesinde ‘Hürriyet yazı işlerini üçe bölen haber’ başlığıyla yayınlandı. Yazının konusu Zeynep Sultan Camii'nin kapısındaki tahtaya el yazısıyla yazılan Maide Suresi'nin 51'inci ayetinin meali oldu. Özkök bu konuyu köşesinde tartışmaya açtı. Hürriyet Gazetesi yazarı Ahmet Hakan Coşkun da köşesinde ‘Hocalara üç soru’ başlıklı yazısında aynı konuda sorgulayıcı bir yazı yazdı.

İlahiyatçı-Yazar Kenan Demirtaş tartışmalı konu hakkında doğruları Moralhaber.net'le paylaştı.

'Yahudileri ve Hıristiyanları dost edinmeyin'

Gülhane’deki Zeynep Sultan Camiinin yazı tahtasına oradaki görevliler şu âyet meâlini yazmışlar:

"Ey iman edenler! Yahudileri ve Hıristiyanları dostlar edinmeyin. Onların bazısı, bazısının dostlarıdırlar. İçinizden kim onları dost edinirse şüphe yok ki, o da onlardandır. Muhakkak ki Allah o zalimleri hidayete, doğru yola iletmez."[1]

Başta Hürriyet Gazetesinden Ertuğrul Özkök olmak üzere birçok gazeteci bu meali tartışma zeminine çekti ve herkes kendi açısından yorumladı. O tartışma ve yorumları şimdilik bir kenara bırakıp âyetin mânâsını anlamaya çalışalım.

Aynı konu bundan yüz sene önce Bediüzzaman Said Nursî’ye de sorulmuş:

“Yahudi ve Nasara ile muhabbetten Kur’ân’da nehiy (yasaklama) vardır: ‘Yahudileri ve Hıristiyanları dost edinmeyin.’ Bununla beraber nasıl dost olunuz der­si­niz?”

Said Nursî de cevabını iki temele bina etmiş. Biri “tefsir metodolojisi” diğeri “tarihî kontekst”.

A. Tefsir metodolojisi açısından Said Nursî’nin verdiği cevap özetle şöyle:
1. Doğru ve sağlam bir hükme varabilmek için elimizdeki delil kesin olması gerektiği gibi, o delilin hangi anlamı gösterdiği de kesin olması gerekir. Burada söz konusu olan delil Kur’ân âyeti olduğu için kesindir. Ancak bu delilin hangi anlamı gösterdiği kesin değildir, başka anlamlara gelme ihtimali de vardır. Çünkü, Kur’ân’ın bu yasağı “âmm” değil, “mutlak”tır. Yani, Yahudi ve Hıristiyanların bütün bireyleri, bütün nitelikleri, bütün zamanları yasak kapsamı içinde değildir. Yasak mutlak bırakılmış, bir sınırlama getirilmemiştir. Büyük bir tefsirci olarak zaman bir sınır getirmişse, artık ona itiraz edilmez (Bu konu aşağıda “tarihî kontekst” içinde açıklanıyor).

2. “Bir hüküm türev üzerine bina edilmişse, o türevin kaynağı hükmün illetini (asıl sebebini) gösterir.” Bu kaideyi şöyle açıklayabiliriz: Âyette geçen “Yahudi” ve “Hıristiyan” kelimeleri türevdir. Bu kelimelerin kaynağı ise “Yahudilik” ve “Hıristiyanlık”tır. Âyetteki hüküm türev üzerine bina edildiği için–kâide gereğince–Yahudi ve Hıristiyanlar, dinleri için, dinlerini yansıttıkları için sevilmez. Yahudilik, Hıristiyanlık açısından onlarla dostluk kurmak ve onları sevmek haramdır. Öyleyse mühendislik, mucitlik, doktorluk, güzellik, yöneticilik gibi dinlerine ait olmayan diğer güzel ve meşru nitelikleri sevilebilir ve bu yönleriyle onlarla dostluk kurulabilir. Çünkü bu nitelikleri âyetin yasak kapsamı dışında kalır.

Şayet âyet-i kerime şöyle buyursaydı, dostluk ve muhabbet onların bütün niteliklerini kapsardı: “Yahudi ve Hıristiyanların kendilerini dost edinmeyin!” Çünkü o zaman, dinlerine ait olsun veya olmasın, kendileriyle her bakımdan dostluk ve muhabbet yasak olmuş olurdu.

İslâm dini insanlığın bütün dinî ihtiyaçlarını, bütün zamanlarda karşılayan kapsamlı ve üstün bir dindir. Başka dinlere ihtiyaç bırakmaz. Bu açıdan âyet-i kerime, müminlere, başka dinler karşısında dik durmalarını, dinleri hakkında tereddüt etmemelerini, tereddüde yol açan böyle dostluklara girmemelerini emrediyor.

Birilerinin iddia ettiği gibi, bu ifadeden dinler arası çatışma hükmünü çıkartmak mümkün değildir. Çünkü âyet-i kerime müminlere “Dost olmayın!” buyuruyor. Çünkü dinî dostluktan nifak kokusu gelir. Kendi dinini beğenmemek çıkar. “Sizin dininiz size, benim dinim bana” denilmeli.

Hem bütün dünya biliyor ki Kur’ân ve hadisler ve 1400 senelik İslâm tarihindeki uygulamalar, Yahudi ve Hıristiyanlara tam bir dinî özgürlük vermiştir. Havra ve kilise inşa etmelerine müsaade edilmiş ve dinleri teminat altına alınmıştır. Dinlerini özgürce yaşayabilmiş ve Müslüman toplum içinde bu kadar yıl yaşadıkları hâlde dinî açıdan şikâyetleri olmamıştır.

3. Bir insanın, hiçbir sebep yokken bizzat kendisi sevilmez. Ya taşıdığı nitelikten veya sanatından dolayı sevilir. Ayrıca her kâfirin bütün nitelikleri ve sanatları kâfir olması da düşünülemez. Yani, kâfirlerin de İslâm’a uygun nitelikleri ve sanatları olabilir. Bu açıdan İslâm’a uygun olan bir niteliği veya bir sanatı güzel bularak alıntı yapmak neden câiz olmasın? Bir Müslüman’ın Yahudi ve Hıristiyanlardan nikahlı bir hanımı olsa onu elbette sevecektir. Aksi halde sevmediği bir hanımla niye evlensin ki… Zaten Kur’ân, bir Müslüman erkeğin bir Yahudi veya Hıristiyan kadınla evlenmesine izin veriyor.

B. Said Nursî’nin tarihî kontekst açısından bu âyet hakkında verdiği cevap ise kısaca şöyle:

Saadet çağı olan Peygamber Efendimizin (s.a.v.) yaşadığı dönemde bir “büyük dinî inkılâp” meydana geldi. Bütün akıl ve düşünceleri dinî noktaya çevirdi. Bütün sevgi ve düşmanlık din merkezliydi. İnsanlar başkalarına dinleri açısından sevgi gösterir, dinleri açısından düşmanlık ederlerdi. Onun için gayr-i Müslim denilen Yahudi ve Hıristiyanlara gösterilen sevgiden ve onlarla kurulan dostluktan nifak kokusu geliyordu.

İçinde yaşadığımız şu zamanda meydana gelen inkılâp ise, “medenî”dir, “dünyaya ait”tir. Bütün akıl ve düşünceleri meşgul eden şey; medeniyet, kalkınma ve dünyadır. Düşünceler, en iyi uygarlık seviyesine nasıl ulaşılır, gelişip kalkınma nasıl temin edilebilir, dünya hayatında huzurun temelini teşkil eden güvenlik nasıl elde edilebilir gibi noktalar üzerinde dolaşıyor. Bu sebepten dolayı, onlarla olan dostluk ilişkilerimiz, onların güzel bulduğumuz medeniyet ve kalkınma projelerini, uygulamalarını iktibas etmektir, alıntı yapmaktan ibarettir. İşte şu dostluk, kesinlikle Kur’ân’ın yasak kapsamına dâhil değildir.

[1] Mâide Sûresi, 5:51.

www.moralhaber.net