Okula ilk başladığım günü hatırlıyorum. Öyle ki hiç kimseyle konuşmuyordum. Ve olduğum yerden bir adım ileri ya da bir adım geri hiçbir şekilde kımıldamıyordum.

Çantam sırtımda, elimde sarı bir beslenme, hatta nefes bile almıyordum adeta. Bu şekilde geçirdim ilk saati.

Evet, neredeyse bir saat ayakta kaldık. Önce müdür konuşma yaptı, sonra öğretmenlerimiz. Ve benim öğretmenim belirdi bizim sıramızın başında.

Saçları kısacıktı. Çok uzun boylu, heybetliydi. Gözleri ise alıştığımın dışında nasıl mavi bir renkte. Hayatımda gördüğüm belki de o ana gördüğüm en farklı yüzü görmüştüm. En farklı konuşma stili.

Bizi sınıflarımıza götürdüler sırayla. Sıramız askeri bir nizamda. 

Biliyor musunuz, öğretmenim demek için neredeyse bir ay bekledim. Evet, tam bir ay boyunca öğretmenim diyemedim. Çekindim, utandım, peki biraz da korktum.

Yeni bir yer, yeni bir dünya, yepyeni insanlar. Ve bana yepyeni bir dünya açan bambaşka bir insan daha, bir kahraman.

Öğretmen sıraların arasına dolaşırken yanıma gelip saçlarımı okşar, defterimi havaya kaldırır, sınıfa gösterirdi:

Şu yazıya bir bakın, şu düzene bir bakın, şu özene bir bakın çocuklar. Hepiniz de bunu görmek istiyorum.

O anki heyecanım suskunluğumun içinde kaybolup giderdi. Suskunluğum, çekingenliğim beni yer betirirdi.

Bu durum aylarca sürmüş olmasına rağmen, belirli bir süre sonra topladım kendimi tabii ki. Ben de hareketli, ama her zaman için derslerine özenli, çok çalışkan, hatta en yaramaz ama en çalışkan oldum.

Aslında tüm öğrenim hayatım böyle geçti, en yaramaz ama en çalışkan.

Benim öğrencilik hayatım şöyle dursun, gelsin bu günler. Dört tane çocuğumun üçü okula gidiyor.

Dün kızımı ilk kez okula götürdüm. Tam o sırada müdürleri konuşma yapıyordu. Konuşma aynen şu şekilde:

Bayan, sen nereye çıkıyorsun?

Çıkma merdivenlerden demedim mi ben sana?

Nereye çıkıyorsun sen?

Al o çocuğu orada.

Senin ne işin var orada?

Utanmıyor musun merdivenlerden çıkmaya?

Bırak çocuğu orada.

Bırak onu. Çıkın dışarı.

Ya ne anlamaz insanlarsınız…

Gibi, gibi, gibi, şu anda burada yazmakta zorlandığım milyonlarca “bayan” ile başlayan hakaretler şöyle gelsin.

Bir müdürün bu şekilde konuşması, eğitim görmüş bir insanın bu şekilde konuşması… Oradaki hanımlara, anneler, babalar, sayın veliler diye hitap etmek varken “bayan, hey bayan” diye hitap etmesi…

Nefret kokan o ses tonu… Gerçekten çok üzüldüm kızım adına. Kızımın duyduğu ilk yetkili ses, kahramanının ilk sesi aynen bu şekildeydi.

Veliler de az değiller hani. Ayrıca anne ve babalarımız bizi bırakmazlardı. Olur da getirmişlerse kapının, okulun kapısının, yani şu demir kapının arkasında bırakır, helalleşir giderlerdi.

Şimdi öyle değil. Sınıfa çıkan mı dersin, sırada oturan mı dersin, parmaklıklara asılan mı dersin, pencerelerden bağıran, çağıran, saatlerce orada kalan mı dersin, oradaki kafelerde çadır kuran mı dersin… Ne ararsan var.

Ne veliler artık söz dinliyor, ne öğrenciler artık söz dinliyor, ne eğitimciler artık öğretmenliği kahramanlığı biliyor.

Hal böyleyken kimse kimseyi anlamıyor, ortada kural diye bir şey de kalmıyor. Hâlâ çok güzel olsa da okul günleri, aslında sırf bu konu bile bu günlere gölge düşürüyor.

Okul müdürleri,  organize edebilmeyi, hitap edebilmeyi, saygı dilini bilmeli, öğretmenler, şefkati, empatiyi, sevgi ve saygıyı bilmeli, ve veliler bizler de çocuklarımızı o renkli duvarlar ardına ikinci yuvalarına güvenle bırakabilmeyi, vedalaşmayı bilmeliyiz.