İnsana dair ilk sezgi çoğu kez bir güven kredisiyle başlar; görünmeyen, ölçülemeyen ama sezilebilen bir teminat duygusudur bu. Ne var ki zaman, çoğunlukla bu krediyi sükûnetle değil, sarsıntıyla tüketir. Zira insan, yekpare bir öz değil; çatallı, çok katmanlı, çoğu zaman kendine bile yabancı bir varlıktır. Düşünce ile eylem arasındaki mesafe, bazen bir söz kadar kısa, bazen bir ömür kadar uzundur.

Yaşadığımız çağda, sözcüklerin değeri, kullanıldıkları bağlamdan çok, üretildikleri hızla ölçülür oldu. Derinlik, yüzeyde görünmediği için ötelenir; hakikat, sessizliğin içine gizlendiği ölçüde göz ardı edilir. Artık birçok diyalog, temasın değil, kaçışın aracıdır. İletişim, anlamı paylaşmak değil, boşluğu kelimelerle örtbas etmektir. Bu yüzden belki de, sözün sığlaştığı yerlerde susmak bir tercih değil, bir mecburiyettir.

Bazıları için insan, görkemli bir yapıttır; bazıları içinse tamamlanmamış bir taslaktır. Kimileri yaşarken kendini kurar, kimileri söyler ama eylemez, düşünür ama duraksar, inanır ama değişmez. Bu farklılık, çeşitliliğin değil, çelişkinin izdüşümüdür. Ve bu çelişkiler, çoğu zaman yüzeyselliğin arkasına saklanır. Görünenin ardında, ne söylediğini unutan bir kalabalık vardır; dinlemekten çok ses çıkarmayı amaçlayan, bağ kurmak yerine yankı arayan bir akış.

Bu bağlamda, nitelikli temas bir ayrıcalık değil, bir rastlantıdır. Zira anlam, çoğu zaman yalnızlığa daha yakındır; sessizliğin içinde şekillenir, sözcüklerin gürültüsünde yiter. Kalabalıklar içinde insanı yoran şey, yalnızlık değil; hakikatin eğilip bükülmesidir. Çünkü insan, düşündüğü gibi yaşamazsa, yaşadığı gibi düşünmeye başlar. Ve bu dönüşüm, bir başkalaşma değil, bir silinmedir.

Bütün bunların içinde, belki de yapılabilecek en sade seçim, sözü çoğaltmaktan ziyade özü gözetmektir. Gösterişsiz, derinlikli, samimi temaslar — bunlar artık nadiren bulunur. Ama belki de, insanın insana yüklediği anlamın yeniden inşası, tam da bu nadirliğin farkına varmakla başlar.

Ve belki, hakikati yalnızca söyleyen değil, yaşayanların dilinden duymak gerekir. Çünkü söz, eylemle örtüşmediğinde, yankısı da eksik olur.