Fizik kurallarına göre 50 kilogramlık bir insan, 50 kilogramlık bir yükü taşıdığında toplamda 100 kilogramlık bir ağırlık altında ezilir. Bu hesaplanabilir, ölçülebilir bir gerçektir. Ancak hayatın kuralları fizik kadar net çizgiler taşımaz. Hayatın acımasız matematiğinde, her birimiz paradoksal bir durumun taşıyıcısıyız, hayatta bazı ağırlıklar vardır ki tartı tutmaz; görünmez ama taşınır. İnsan kendi varlığını, geçmişini, acılarını, umutlarını, hayallerini, geleceğini omuzlarında taşır. Her adımı bir iç dünya yürüyüşüdür ve bu yürüyüşte kişi, aslında kendini sırtlamıştır. Daha açık bir dille yükü, kendisidir.

Gerçek hayat, çoğu zaman fizik kurallarını hiçe sayar. En kırılgan bedenler bile, içlerinde koskoca bir evreni barındırır.
Hiç düşündünüz mü, bir insanın kendini taşımak zorunda kalması ne demektir? Yalnızca fiziksel değil, duygusal, zihinsel hatta ruhsal bir taşımadır bu. Her travma, her kırık hatıra, her yarım kalmış cümle, omuzlara birer tuğla gibi eklenir. Zamanla bu yük, kamburlaştırır insanı. Dik durmak bir mücadeleye, gülümsemek bir role dönüşür. Yüz düşer, omuzlar çöker, bakışlar silinir. ÇÜNKÜ İNSAN YALNIZSA, YÜK HEP KENDİ ÜZERİNDEDİR.

Ancak hayatın denklemi, her zaman yalnızlık üzerine de kurulu değildir. Bazı insanlar şanslıdır. Onlar aynı yükü taşırken daha az yorulurlar. Neden mi? Çünkü çevrelerinde bir el, bir omuz, bir yürek vardır. Bir anne duası, bir dost sesi, belki bir sevgilinin gözleri… Onlar yükün bir ucundan tutar. Paylaşılan acı hafifler, bölüşülen umut büyür.Bu destek, fizik kurallarının ötesinde bir güç yaratır; imkansız gibi görünen bir yük, kolektif bir çabayla taşınabilir hale gelir. İnsan, bir başkasının kalbine yaslandığında, kendi yükünü taşımak zorunda kalmaz, onunla birlikte taşınır.

Maalesef herkesin böyle bir lüksü yoktur. Ne var ki, hayatın en çetin sınavı, bu destekten mahrum kalanlar için başlar. Çevresinde tutunacak bir dalı olmayan, omuz verecek birini bulamayan insan, kendi atlası olmak zorundadır. Hayatı tek başına sırtlanmak zorunda kalır. Ne bir omuz, ne bir el, ne bir söz… Onlar kendi kendilerini hayatta taşımaya mahkûmdur. Her sabah uyanıp aynaya baktıklarında, gördükleri yalnızca bir beden değil; kırılmamak için savaşan, ama içinde bin parçaya bölünmüş bir ruhtur. Onlar en çok susanlardır, çünkü kelimeler bile onların yükünü hafifletmeye yetmez.

İşte bu yüzden; bir insanın yüzüne bakarken sadece ne kadar güldüğüne değil, ne kadar ağırlaştığına da bakmalıyız. Çünkü herkesin taşıdığı yük görünür değildir. VE BELKİ DE EN BÜYÜK İNSANLIK, BİR BAŞKASININ YÜKÜNÜ FARK EDEBİLMEK, O YÜKÜN BİR UCUNDAN TUTABİLMEKTİR.Belki de fizik kurallarını altüst eden yegane güç, insanın insana olan dayanışmasıdır, ne dersiniz?

Birbirimizin yükünü hafiflettiğimiz ölçüde, hayatın omuzlarımızdaki ağırlığı da katlanılabilir bir hale dönüşecektir. Aksi takdirde nice umut, nice hayal, nice insan, kendi ağırlığı altında ezilmeye mahkum kalacaktır. Bu durum, hepimiz için en büyük kayıp olacaktır.

Ve nihayet, kendini taşımak, insanın en ağır sınavıdır ve bu sınavda kazananlar, yalnızca yükü değil, yüreği de taşıyabilenlerdir.