Daha çocukken kulağımıza şöyle fısıldadılar: “Hayal kurun!”
Biz de kurduk. Ne oldu peki? Çoğu daha troposfere çarpmadan geri döndü. Bazıları stratosferde dağıldı, kimisi mezosferde yanıp kül oldu. Uzaya varan? Hiç. NASA bile bizim hayalleri fırlatmaya tenezzül etmedi.

Ama Neden?
Çünkü hayaller havadan ibarettir: N? + O?. Biraz karbondioksit, bir tutam su buharı, belki de ozon kokusu… Yani bilimsel adıyla elimizde hava cıva var.

Dur hele, yanlış anlama. Amacım hayalleri ezmek değil. Çünkü sorun, hayalin ulaşamamasında değil. Belki de hayal, hiçbir zaman bir varış noktası değildi. Asıl mesele, o yolculuğun ta kendisi. Öyle ki insan hayal kurarken, sınırlarını yoklar. Atmosferi aşamasa da kendi göğünü genişletir.

Şöyle düşün: O “Hava cıva” olmasa biz de olamayız. Hayalsiz bir hayat, oksijensiz kalmak gibi. Yani hayal kurmak aslında yaşamaktır. Mars’a varmasa bile ciğerimizi açar, ruhumuzu diri tutar.

Demek ki mesele, hayalin uzaya çıkıp çıkmaması değil; yolculuk boyunca bize kattıklarıdır. Her hayal en azından içimizde yeni bir gökyüzü açar ve insan, bu iç gökyüzünde nefes aldığı sürece yaşar.

Şimdi diyeceksin ki, “Tamam da, havadan yapılmış şey havada nasıl tutunacak?” Bak burası önemli. Nasıl ki uçağın havalanması için aerodinamik hesaplara ihtiyaç varsa, hayallerin yükselmesi için de cesarete, disipline ve biraz da inada ihtiyaç var.

Bunu unutma: Hayal kurmak boşluk değildir. O boşluğa biz kendimizi üflersek, belki bir gün içimizdeki oksijen tutuşur da, küçücük bir hayal, göz kamaştıran bir yıldız olur.

Öyleyse mesele şudur: Hayalin nereye vardığı değil, bizi nerede yaşattığı.
Ve evet, hayaller havadandır. Ama boşver işte: Hayatın kendisi de havayla başlar.

Eğer bu satırdan sonra hayalleriniz troposfere çarparsa, sorumluluk kabul etmiyorum.
Göğünüz geniş, yolculuğunuz daim olsun; hava ile… Şey pardon, hayal ile kalın.