Git gide birbirimizden uzaklaşır olduk. 

Senin dilin farklı, dinin başka, düşüncen ayrı,tarzın aykırı diye diye dostları düşman beller olduk.

Aynılık güzel olsaydı, gökkuşağı olur muydu a dostlar? 

Sadece siyah,sadece kırmızı bu kadar güzel durur muydu?

İlmik tek başına parçaydı, ancak birleştiğinde kilim olurdu.

Yer aynı,gök aynı,

Aşık aynı, maşuk aynı…
Herkes siyah, herkes beyaz.
Hep kış ya da hep ayaz….

Aşık Mahzuni Şerif’in sözleriyle bitirmek istiyorum.

“Güneşe saygıdandır, çiçeğin boyun eğmesi,
Bütün aşklardan yücedir, insanın insanı sevmesi.”

Kilim olmak umuduyla.