Kamikazelerin Dönüşü  

Japon tarihinde imparatorluk için hayatlarını hiçe sayan savaş pilotları, Fukuşima Santralı'nda nükleer serpintiyle mücadele eden teknisyenlere isim oldu. Bugünün 'radyoaktif kamikazeler'ine giden yol, 13. yüzyıla uzanıyor

Japonya’da deprem ve tsunaminin ardından nükleer krizin merkezi haline gelen Fukuşima Daiçi santralında dört günde üçüncü reaktör de havaya uçtu, bir diğer reaktördeki nükleer yakıt alev aldı. Atmosfere yoğun miktarda radyasyon yayılırken, santralı işleten Tepco firması, koruyucu elbise içinde bile olsa personelin kalmasını ‘sakıncalı’ bularak 800 çalışanını tahliye etti. Geride, üçü erime noktasına gelen, biri yanan, ikisi de ısınan altı arızalı nükleer reaktörle mücadele edecek cesur bir ekip kaldı. Sayıları artsa da bu ekip ‘Fukuşima 50’ olarak tanındı. Japonya Başbakanı Naoto Kan, ekibin sonuç ne olursa olsun mücadeleye devam etmelerini istedi.

Santralda bulunan teknisyenler, ölüm ya da kısa sürede ölümcül kansere yakalanma riskini de biliyor. Dünya basını bu kahramanları göklere çıkarırken ‘Radyoaktif kamikaze’ olarak adlandırdı. Oysa belki ‘kamikaze’ değil gözüpek Japon savaşçıları ‘samuray’ daha uygun olabilirdi.

Korkulu günler
Kamikazeler, 2. Dünya Savaşı’nda müttefik gemilerinin bacalarını hedef alarak makine dairesini işleyemez hale getirip intihar dalışı yapan Japon savaş pilotları. Hikayeleri de 13. yüzyıla kadar uzanıyor. 13. yüzyılda Kubilay Han önderliğinde büyük bir savaş filosu Çin Denizi’ne sefere çıkmış, ancak rüzgar ve fırtınalar karşısında geri çekilmek zorunda kalmıştı. Tarihlerinde ilk defa bu savaşa karşı birleşen Japon klanları, hayatta kalmalarını sağlayan bu rüzgara ‘Sağanak’ anlamında Çin kökenli ‘Şimpu’ (İlahi rüzgar) demişlerdi. Kelime, 2. Dünya Savaşı sırasında Amerikalı çevirmenler tarafından ‘Kamikaze’ olarak çevrildi. 1944’te başlayan hava saldırıları, Japonlara geçmişlerini hatırlatınca onlar da bu saldırı rüzgarına ‘Kamikaze’ demeye başladılar.
Japonya’da yaygın bir din olan Şintoizm’de ‘Kami’, ‘Yaşam için gerekli olan yağmur, ağaç, nehir, dağ gibi yaşamsal şeyleri ifade eden kutsal ruhlar’ olarak açıklanabilir. ‘Kaze’ ise ‘rüzgar’a tekabül etmektedir.

ABD, 1943 ve 1944 yıllarında yeni teknoloji uçaklarını ve savaş gemilerini aktif hale getirerek Japonların en önemli deniz ve hava üslerinden biri olan Saipan’ı ele geçirdi. Bombardıman uçakları Japon anakarasını vurmaya başlamıştı. Japonlar yeni taktikler geliştirerek ayakta kalmaya, bir yandan da savaş teknolojilerini geliştirmeye ve müttefik kuvvetlerle aşık atmaya çalışıyorlardı. Bu tehlike karşısında o dönemin 12. Hava Grup Komutanı Motoharu Okamura, İmparatorluk Donanması Amirali Takijiro Onişi’ye farklı bir savaş metodu önerdi.
Okamura, 7 Aralık 1941’de, uçağında yakıtın sızdığını fark edip düşeceğini anlayarak bir ABD gemisine intihar dalışı yapan Üsteğmen Fusata Lida’yı örnek göstererek onur, ülke ve imparator uğruna binlerce insanın arı kovanı gibi düşmanı sokması gerektiğini savundu. Komutasına 300 uçak verilmesini talep ederek savaşın gidişatını değiştireceğini iddia etti. Bu öneri karşısında Amiral Takijiro Onişi sert ve acımasız bir elit askeri birliğin kurulması çalışmalarının başlatılmasını emretti.

20 Ekim 1944’te müttefiklerin bir sonraki hedefi olan Filipinler’i işgal harekatı başladı ve ABD kuvvetleri 1942’den beri Japon işgali altında olan Filipinler‘de başlattıkları geniş kapsamlı saldırı çerçevesinde ülkenin ortasında bulunan Leyte Adası’na bir saldırı düzenledi. 21 Ekim 1944’te pilot Yoşiyasu Kuno’nun başarısız intihar saldırısı girişimi fazla dikkat çekmese de, birkaç gün sonra meydana gelecek kanlı saldırıların tetikçisi olacaktı.
Tecrübeli pilot Yukio Seki refakatçi uçak gemisi St. Lo’nun hangar güvertesine çarpıp buradaki bomba ve yakıtı infilak ettirdi. Bir anda meşaleye dönen gemi kısa süre sonra ikinci bir uçağa hedef oldu ve hızla battı.

Gemi mürettebatından ölen 114 kişi, kamikazelerin yol açtığı ilk toplu kaybı oluşturdu. Aynı gün, refakatçi Amerikan uçak gemileri bir kez daha kamikaze hücumuna uğradılar ve yeni kayıplar verdiler.
Bölgede görev yapan Amerikan savaş pilotları anılarında, kamikaze pilotlarının ‘it dalaşını’ (Dog fight) bilmediklerini, uçaklarına ateş açıldığında bile manevra yapamadıklarını, tek amaçlarının Amerikan savaş gemilerine ulaşmak olduğunu yazdı. Bu saldırıların haleti ruhiyelerini epey bozduğunu, hatta menzilde bulunan her uçağa derhal ateş açtıklarını ve küçümsenmeyecek sayıda Amerikan uçağı düşürdüklerini anlattılar. Günlüklerde dikkat çeken bir husus da Japon pilotların, asıl hedefleri olan uçak gemileri yerine ilk hatta yer alan küçük muhriplerin üzerine intihar dalışı yapmalarıydı. ‘Büyük bir başarı’ olarak gördükleri bu intihar saldırıları, kısıtlı kaynaklarla umutsuzca savaşmaya çalışan Japon komutanlara ilham verdi ve klasik yöntemler yerine bir intihar birliği oluşturdular.

Pilotlar radarlara yakalanmamak için denizin dalgaları üzerinden giderek hedefe yakınlaşıp hızla havalanacak ve sonra gemiye olanca hızıyla dalış yapacaklardı.
Hem deniz hem de kara kuvvetlerinin hava birliklerinde oluşturulan özel hücum birliklerinin isminin başına, tarihlerindeki Moğol savaş filosunu batıran ilahi rüzgar ‘Kamikaze’ kelimesini eklediler. Bu elit birliğin personeli için özel üniformalar, armalar ve flamalar yaptırıldı. Başına imparatorluk bayrağının bandanasını bağlayan pilotlar, uçaklarına ‘Sakura’ (Kiraz ağacı çiçeği) çiziyor ve ailelerine bir veda mektubu bırakıyorlardı.

20 bin gönüllü sırada
İntihar saldırısı pilotları başta, doğrudan verilen emirlerle atanıyorlardı. Bir süre sonra, pilotlara bu görevlere gönüllü olup olmadıklarını soran bir form dağıtılmaya başlandı ve birçoğu gönüllü olduklarını beyan ettiler. Japon İmparatorluk ordusu, intihar saldırısı görevleri için hiçbir zaman pilot sıkıntısı çekmedi. İhtiyaç duyulan kamikaze pilotu sayısının üç katı olan 20 bin gönüllü görev almak için sıra bekliyordu.
Savaşın sonuna kadar 4 bine yakın kamikaze pilotu hayatını kaybetti. ABD kaynaklarına göre, kamikaze görevleriyle batan savaş gemisi sayısı 34, hasara uğrayan gemi sayısı 368, ölen denizci sayısı 4 bin 900, yaralanan denizci sayısı ise 4 bin 800’dü.
Müttefik askerleri ilk defa Kamikaze saldırısıyla karşılaştıklarında tam bir şok yaşamışlar ve böyle bir fedakârlığın arkasındaki mantığı anlayamadıklarından kamikaze pilotlarını ‘Beyni yıkanmış militanlar’ olarak nitelendirmişlerdi. Ancak Japon kültüründe yüzyıllardır aile, ülke ve imparator uğruna intihar etmek ‘asil ve onurlu bir davranış’ olarak kabul ediliyordu.
‘Ülke ve imparator için savaşta hayatını seve seve feda etmek’ düşüncesi Japon savaş kültüründe sürekli var olan bir olguydu. Kamikazelerin ilk saldırısına kadar bu olgu bireysel bir fedakârlık olarak görülmüş, organize ve toplu bir eylem biçimi olarak kullanılmamıştı. Dönemin Japon komutanları da halkın tepkisini çekmemek için kamikazeliğin kutsal tarihlerinde uygulandığının, imparator ve ülkeyi halkın desteklemesi gerektiğinin propagandasını yapmışlardı.

RADİKAL