En kötü huyum; iyi olmaktan asla vazgeçememem.
En büyük hatam; herkesi kendim gibi sanmam.
En derin saflığım; hâlâ insanlara güvenmem...

Zamanla anladım ki, bazıları için ne kadar çabalarsan çabala, sonunda tükenen hep sen oluyorsun. Değmezmiş… Emeğime, sevgime, samimiyetime değmemiş.
Giden hep benden gitmiş.
Yorulunca anlıyor insan… Yalnızlığını, yanlışlarını ve gerçekleri...

ETRAFIMDA PERVANE OLANLAR!
Her şey yolundayken etrafımda pervane olanlar, işler ters gidince "inşaat paydos" deyip sessizce çekip gittiler.
Şimdi onlara sesleniyorum:
“Makamlar geçicidir, dostluklar esas olan... Ama siz ne dostmuşsunuz ne de kardeş!”

Dost Sandıklarımız...

Hayat bazen öyle oyunlar oynar ki; dost bildiklerin en büyük hayal kırıklığın olur.
Güvendiğin, sırtını yasladığın, sırdaş bildiğin kişiler bir gün gelir arkandan vurur.
Ve o an anlarsın; en derin yarayı düşman değil, dost sandığın açar.

İşte bu yüzden;
dost dedik, kardeş dedik…
Ama “yarı yolda bırak” demedik!
Meğer herkes menfaati kadar insanmış.
İçinde vicdan olmayan, arkandan oyun oynarmış.

Sözün özü:
Menfaati bitenin muhabbeti de biter.
Dost kazığı, bütün kazıkların en ağırıymış.
Çünkü insan en çok, “asla yapmaz” dediğinden yara alırmış.

Gerçek dostluk güzel günde değil, zor günde belli olur.
Ama ne yazık ki bazen seni arkadan vuran, tuttuğun el olur...

Dost Deriz Ama...

Sen verdikçe dost çok olur.
Ama bir gün sen de bir şey istersen… Gör bak, nasıl da yok olurlar.
Artık kimseye güvenmeyeceksin… En yakın bildiklerine bile!

Dostluk, her zaman aynı masada oturmak değil…
Zor zamanında seni ayakta tutmak, yanında durmaktır.
Ama eğer seni sadece mutlu günlerinde hatırlayanlar varsa;
En büyük iyilik, onları bir kalemde silmektir.

Bir dostu silmek zordur. Ama bazen en güzel cevap;
Ne yüzüne bakmak, ne de varlığını hatırlamaktır.
Kusurları affedilir, ama ihanete göz yumulmaz.
Unutma, dostluğun kıymetini bilmeyeni, dostluktan muaf tutacaksın.