Sonra kadın etrafına baktı..
Dinlenenler, erkeklerdi. Öncelik verilenler, erkeklerdi. Mal verilenler, erkeklerdi. Sayılmıyordu. Değerini hissedemiyordu. 
Kadın yalnızdı..
Otobüste kendini korumaya yönelik köşeye sıkışıp camdan dışarıyı seyrederdi. Hakkında “basit” söylemlere maruz kalmamak adına, karşı cinsin yüzüne fazla bakmazdı. Hemcinsleriyle arkadaşlık yaparak kendisini güven veren çerçeveye sokardı. Uzun saatler aynı mekanda kalmazdı. 
Gülleri açmamalıydı..
Donuk simasını sundu. Kafasını önüne eğdi. Muhabbete karışamadı. Kenarda kaldı. Koltukların sonuna oturdu. Sustu ve susturuldu.
Birsen Tezer’in dediği gibi “dümeni çoktan vermişler ‘Kağıttan Kaptanlar’a”..
Hayat dokusunu kökleyip atmışlar. Denizlere kendi başına açılmaya mecbur bırakmışlar. 
Yeni bir dünya yaratır mı bir kadın?..
Çiçeklerin kokusunu, sevildiğine inanmanın rahatlığıyla ve başını yukarı kaldırarak derin derin içine çeker mi? Ah! Pardon. İçine başka şeyler mi çekmeliydi?.. Kollarını dirseklerinden bükerek önüne alıp önündeki boyutu sağa doğru ittiğinde yeni bir boyuta geçer mi?.. Arkasına dönüp küçümsenen koca koca olaylarını ve göz yaşlarını bir silah atışıyla yok eder mi?.. 
Bir kadın, yerleştirildiği kalıpların dışına çıkar mı?..
“Or..”, “es..”, “rahat”, “açık”, “beceriksiz”, “pasaklı”, “ev hanımı”, “namuslu”, “hafifmeşrep”, “cadı”, “süslü”, “bağımsız”, “fedakar”, “dik başlı”, “dul kadın” veya “hanım kız” vs.. Oysa, o bir insandı. 
Kadın gibi kalsa, sıfatlar takılacaktı ve sessizce zaman-mekandan göçüp gidecekti..
Erkek gibi davranmalıydı. Ceket giydi. İş yerlerinde çalıştı. Bir savaşa girişti. “Ben de insanım ve haklarımı kazanacağım” dedi. Resmi cümleler kurdu. Sertleşti. Beynini aktifleştirdi. Rasyonel düşündü. Matematiğini yapıp olayları değerlendirdi. Kendince, buradaydı.
Bu, bir yok oluştu..
Bu, bir kaybedişti. Kendinden geçişti.  Yeter ki, iki lafını birileri duysun diye.. Yeter ki, bir mecliste söz alabilsin diye.. Yeter ki, varlığını hissedebilsin diye kadın doğasını yok etmişti.