Issız bir yol. Araba bir anda durur. Panik yok ama hafif bir iç geçirme var: “Tam da şimdi mi?”
Evet, şimdi. Çünkü hayat hep tam da "şimdi mi?" dediğimiz anda olur.

Neyse, 
Arabadan inersin, kaputu açarsın. Bir yerlerine bakarsın ama o yerler sanki başka gezegenden gelmiş gibi durur. Motorun içinde sanki gizli bir evrende yaşayan minik uzaylılar var da, biz onların dilinden hiç anlamıyoruz.

Derken bir umut, el kol hareketleri... Ama yok, uzaktan gelen araba seni fark eder ancak "Benlik değil" diyerek yoluna devam eder. Çünkü bazı arabalar sadece geçmek için vardır. Bazı insanlar da öyledir. Sana yardım etsin diye değil, sabrını ölçmek için geçerler hayatından.
(Bu laf sokmalar da çok güzel oluyor ama, değil mi?)

Eyvah! Telefon da çekmiyor. Tabii ki çekmez. Çünkü dramatik yapının doruk noktasındayız!
Hava da kararmaya başlamıştır. Gökyüzü sanki seninle empati kuruyordur: “Anlıyorum seni, yalnızsın.”

Ama işte o an! O sihirli cümle dökülür dudaklarından:

"EVET, ANLAŞILAN İŞ BAŞA DÜŞTÜ!"

Böylece, beklediğim söz de geldi. Heh işte, bunu söylediysen, bu işi oldu bil!
Çünkü; 
Birden bire ellerin daha kararlı, gözlerin daha dikkatli olur.
“Şu kablo neydi ya? Şurası mı gevşek? Aaa, bu ne?"
O ana dek seni 'aciz' gösteren motor birden sana boyun eğer. Çünkü sen korkusuzca içindekini açtın. Baktın. Denedin. Çabaladın.
Ve... Araba çalışır.

Hayat bazen tam da budur. Bozulur. Yolda kalırsın. Yardım beklerken karanlık yaklaşır.
Ama asıl ışık senin içinde yanar.
İş başa düştüğünde korkmazsan, bil ki o işin ustası da sensin.

Bak, araba da çalıştı hem!
Biraz kir oldun, birkaç ter damlası belki ama olsun. O yolun her taşını artık senin adımların tanır.
Sen artık o arabayı çalıştıran insansın.

Ve bu hayatta, kim seni yarı yolda bırakabilir artık?

Kendine şöyle bir bak:
Yolda kaldın. Bekledin. Kimse gelmedi. Sonra...
SEN GELDİN.
Hoş geldin.
Çay, kahve?
Daha ne olsun ki?

Ve bu dünyada bazen en büyük yardım, KENDİ KENDİNE GELİŞİNDİR.
O yüzden bir gün bir yerde yine yol tıkanırsa,
Unutma:
İş başa düştüyse, ne güzel! Çünkü başın sende!

Her yolun ortasında kendi cesaretinle buluştuğun bir an vardır. O an geldiğinde, elin titremesin. Çünkü artık biliyorsun: İş başa düştüyse, korkma! Çünkü baş sende, güç sende, yön sende.
Bu sözü tut cebinde, yolda kaldığın her günde...

Bir sonraki durakta yeniden buluşmak üzere…
Kendine iyi bak, yolda kalırsan hatırla: Sen zaten yolu açan kişisin.