|
|
Günün en yoğun anında, pek çok işi yetiştirmeye çalışırken telefonum çaldı. İstemsizce bir off çıktı ağzımdan. Kim bilir hangi gereksiz konu için, kim arıyordu. “Estağfirullah buyrun” dedim merakla. -Oğlumun yaptığı bir resmi arıyorum, okul sergisinde satılmış. Duydum ki, yıllar önce siz satın almışsınız. O resmi sizden ücreti karşılığında alabilir miyim tekrar? Teselli edecek bir cümle söylemek isterken, kırık bir kemanın ahı gibi bir ses çıktı dilimden, ağlamaya başladım. DORUKALP MELEĞİMİZE ATFEN … Yanıbaşımdayken bile hasrettin, Üşürsün, palton burada kalmış, Ne zaman kastetsem kendi canıma,
“Çanakkale’de arıyorum sizi Kıvılcım Hanım, doktorum ve yardımınıza sonsuz muhtacım” dedi bir ses.
Şifa dağıtan elleri, ellerime kapanacak gibi …
Sessizliğin ortasında bir ses yankılandı.
-“Oğlumu kaybettim Kıvılcım Hanım.”
Bu saatten sonra benim için tüm acılar hükümsüzdür.
Sanırdım mutluluk hiç bitmeyecek
Beni böyle bırakıp nasıl da gittin?
Bekle beni oğlum, kavuşana dek.
Yerime seni toprak mı sarmış?
Gidince anladım, dünya çok darmış
Bekle beni oğlum kavuşana dek.
Sabırla sığınıyorum Yaradanıma,
Yokluğunda dilim lal, gözlerim ama
Bekle beni oğlum kavuşana dek.