En az bu gelişmeler kadar ilginç olan ise, tüm bu gelişmelerin hiçbir yayın organında tek satır dahi haber yapılmaması… 

Bu olayla ilgili Ankara kulislerinde dolaşan bir başka söylentiyi buraya eklemezsem, fotoğrafı tam yansıtmış olmayabilirim. İddia şu;

AKP’li meclis üyesine yapılan operasyonun asıl hedefi Melih Gökçek.

İddiaya göre oyun kurucuların (Parti içindeki güçler olduğu konuşuluyor…) asıl niyeti Melih Gökçek’in imajını dolaylı yoldan zedeleyerek önümüzdeki yerel seçimlerde adaylığını sıkıntıya sokmak.

Mevzu oldukça derin görünüyor…

Takipçisi olmaya devam edeceğim.

Transfer mevzusu derinleşiyor!

Geçen haftalarda Radikal Ankara Haber Müdürü Ömer Şahin, “Numan Kurtulmuş ve Süleyman Soylu AKP’ye geçiyor” bombasını patlattı. Haberden sonra, “Ben zaten biliyordum” lakırdısından geçilmedi ama Şahin güzel ve atlatma bir habere imza attı.

AKP’li yönetici Ekrem Erdem, yine Ömer Şahin’e yaptığı açıklamada, “Bize gelmeyi Kurtulmuş ve Soylu istedi” derken, Has Partili Bekaroğlu, Kurtulmuş’u açıklama yapmaya davet etti. Numan Kurtulmuş’un Bekaroğlu ve Erdem’e yanıtı sert oldu; HADDİNİZİ BİLİN, MUHATABIM BAŞBAKAN! 

Tam bu noktadaki bilinmezlik, AKP’nin mi Kurtulmuş ve Soylu’yu davet ettiği, yoksa iki siyasetçinin AKP’ye katılmayı kendilerinin mi istediği yönünde oldu.

Geçen hafta konusu internet olan bir panelde AK Parti Genel Sekreteri ve Ankara Milletvekili Haluk İpek’le birlikte konuşmacıydım. Panelden önce İpek’e, bu konuyu sordum.

-      Ekrem Erdem başka Numan Kurtulmuş başka konuşuyor. Kurtulmuş’u siz mi davet ettiniz, yoksa kendisi mi istedi?

-      Numan Kurtulmuş ve Süleyman Soylu partiye kendileri katılmak istedi. Sayın Başbakanımız da yetkili organlarımızda konuyu gündeme getirdi.

-      Peki, yetkili organlarınızda bu durum nasıl karşılandı?

-      Detaylandırmam uygun olmaz.

-      Ayrıntı değil, karşı çıkanlar oldu mu?

-      AK Parti demokratik bir parti. Tereddütle karşılayan arkadaşlarımız oldu ama genelde kabul gördü.

Numan Kurtulmuş’u da, Haluk İpek’i de tanıyorum. Her ikisi de sözüne güvenilir ve saygın siyasetçiler ama her ikisi de doğruyu söyleyemeyeceğine göre ortada bir problem var. Bu soruya doğru yanıtı hissi kablel vuku ile de yanıt vermek zor!

En güzelini Süleyman Soylu yapıyor. Tamamen arazi!

Olmadı Tiryaki!

Geçtiğimiz yerel seçimlerde Ankara Büyükşehir Belediye Başkan adaylığını kıl payı Melih Gökçek’e kaptıran Altındağ Belediye Başkanı Veysel Tiryaki’nin, “Büyükşehir adaylığına hazırım, hükümet işi ehline vermiyor” mealinde açıklamaları oldu.

Tiryaki daha sonra, “ÖZEL bir açıklamam olmadı” diyerek bu haberi tekzip etti. Tiryaki’nin, özel açıklamam olmadı demecinin gazetecilere göre açık meali, “Evet bunları açıkladım ama demeç değil, dost sohbetinde konuştum” anlamı taşır.

Tiryaki’nin demecine baktığımda öyle ürperecek, geri adım atacak dozda sözler yoktu ama bu sözlerinin yayınlanmasından çok korktuğu belli oluyor. Ertuğrul Özkök de kısa süre önce Aziz Yıldırım’la ettiği dost sohbetini köşesine taşımış ve Yıldırım’dan zılgıt yemişti. Biz gazeteciler, “Yazmamak üzere söylüyorum” sözlerinden bıktık, usandık. Kamu görevi yapanların resmi ve gayri resmi görüşü olmaz. Net olacaksın. Bir ruhta iki düşünce olmaz. Tiryaki, bu acemi ve ikircikli duruşuyla başarılı geçmişine gölge düşürdüğü gibi Büyükşehir adaylığını da pek hak etmiş görünmüyor.

Oysa, Altındağ’ın çehresini değiştirmiş bir başkandı. Yazık oldu.

Uyduruyorlar!

2-3 hafta önce CHP Milletvekilleri Gökhan Günaydın, Aydın Ayaydın, Gürsel Tekin, Levent Gök ve Erdoğan Toprak’ın belediye başkanı olmak istediklerini yazdım. CHP’nin yerel yönetimlerden sorumlu genel başkan yardımcısı Gökhan Günaydın aradı. Bana, “Kesinlikle aday değilim. Bu söylentileri Yenimahalle Belediyesi yetkilileri uyduruyor  (CHP’li belediye).  Milletvekili değilken bile Yenimahalle Belediye başkan adaylığı teklifini reddettim. Şimdi CHP’nin tüm belediyelerinden sorumluyken mi bunu isteyeceğim?” dedi. Anlaşılan yukarıdaki listeden tek fire var!

Dip not: Gündem yoğunluğundan Günaydın’ın açıklamalarına ancak bu hafta yer verebiliyorum.

*Bu yazı Talat Atilla’nın Güneş Gazetesi’ndeki köşesinden alınmıştır…