insan herşeye yetemez, bir konuda kifayetsiz olduğunu bilincinde olsa bile olgunsa bunu başka alanlardaki üstünlüğüyle dengeleyebilir, özsaygısını yitirmeden. Dr. Sinan Gerim'in bir makalesini okudum, "Nitelikli insanlar ve kifayetsiz muhterisler" üzerine. Zor olan kişinin hem kifayetsiz hem de muhteris olması. Farkında değildir yetersizliğinin ve kendisini çok üstün gördüğünden herşey onun hakkıdır sanır, asıl felaket de burada. Bana birilerini çağrıştırdı, belki de yanılıyorum, ne dersiniz?