Hayat, bazen bütün seslerin çekildiği, sadece yüreğinin atışını duyduğun bir boşluk gibidir.
Ne bir alkış duyarsın, ne de bir aferin… Sana kalan yalnızca kendi nefesinin sesi olur. İşte o anda sorar insan kendine:
“Ben bana inanıyor muyum?”

Kimi zaman bu sessizlik, insanın en büyük savaş alanıdır. Kalabalıkların ortasında, yüzler birbirine çarparken sen kendi içinin derinliğine çekilirsin. Tam da o an bir karar vermek gerekir:
Beklemek mi, yürümek mi?

30 Ağustos’a giden yol da işte böyleydi.
Bir millet, yorgun ve yoksun; bir lider, tüm dünyanın gözünde imkânsız görüleni göze aldı.
Evet, Mustafa Kemal Atatürk’ün etrafında inananlar vardı; Türk milletinin kararlı duruşu vardı ama karşılarında yalnızca ordular ve imparatorluklar değil, insanların zihnine ve ruhuna vurulmuş zincirler de vardı. Asıl güçlük, işte bu görünmez zincirleri kırmaktı.

Çünkü zafer yalnızca meydanda kazanılmaz. Zafer, önce zihinde, sonra yürekte kazanılır.
Başarmak, başkalarının alkışıyla değil; kendi inancının ağırlığını omuzlarında taşıyabilmekle başlar.

Bugün de herkesin kendi savaşı var. Belki bu savaş bir işte, bir hayalde, bir iyileşme yolculuğunda ya da sadece ayakta kalabilmekte gizli ve biliyoruz ki, kimse bize sürekli alkış tutmayacak.
İşte önemli olan, kalabalıklar sustuğunda da kendi adımlarının sesini duyabilmektir.

Çünkü büyük zaferler, kalabalığın önünde değil, yalnız yürünmüş yollarda başlar.
Tarihteki her 30 Ağustos, önce bir inanç kıvılcımıyla doğdu ve o kıvılcımı taşıyanlar, yolun en karanlık yerinde bile yürümeye devam ettiler.

Bugün kendine inan. Çünkü yarın, inandığın o kişi, belki de senin 30 Ağustos’unu yazacak.

Mustafa Kemal ATATÜRK’ün sözleriyle bitirelim:

“Zafer, ‘Zafer benimdir’ diyebilenindir. Başarı ise ‘Başaracağım’ diye başlayarak sonunda ‘Başardım’ diyebilenindir.”

30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun!