Bedreddin Habiboğlu'ndan bir arşivlik yazı daha... 

Bir başkasının özgürlüğünün başladığı yere kadar, özgürlüğe dibine kadar sahip olmak elbette en kutsal haktır.
Bunun için ilk ocağın yandığı, ilk bacanın tüttüğü günden bu yana insanlar, en temel kutsal hakkı teminat altına alabilmek adına canhırane gayretlerini tecrübeleriyle harmanladılar.
İnsanoğlunun kendisiyle ilgili vardığı ilk yargı sanırım sınır tanımaz oluşudur.
Zulüm, ihtikar, fesat, namussuzluk, arsızlık, hırsızlık, adam öldürme, tecavüz vs. vs.
İnsanı hayvandan ayıranda bu değil mi zaten?
Aşağı mı ya da yukarı mı suali tartışmaya bile mahal olmayacak kadar açık.
Karnı doyunca ceylan parçalayan sırtlan gördünüz mü hiç?
Ya “yaratılmışların en şereflisi” olan insan(!)
Bu tür misallerin onlarcasını yazarak sayfayı doldurmanın, zekanızı aşağılamak olacağını bildiğimden sade bir kıvılcımla iktifa etmek istiyorum.
Ne halde olduğumuzun, kara kalemle resmedilmesi de değil derdim.
Siz zaten bunu da biliyorsunuz.
Tarihlerden bu yana ne olduğumuzu en az benim veya sizin kadar bilen geçmişimiz, şeytana payende sınırsızlık güdümüze sınır koymak adına yasalar icat etti.
Elbette buna karşılık şeytan dışkısıyla beslenen zekalar, fırıldaklıkta da sınır tanımadılar.
Her geçen zaman da bilgi ve tecrübenin daha da “ari”leşmesini sağlayıp sınırı teminat altına almak için yol aldılar.
Mükemmele ulaşmakta sınır tanımadılar.
Modern yüzyılda olduğumuzu iddia teknoloji bakımındansa eyvallah…
Ay’a gitmek ya da Mars’ı keşfetmekse yine eyvallah…
İnsanın kıçını rahata erdirmek için milyonlarca icat bakımındansa yine de eyvallah…
Ancak rahata erdirdiğimiz o mübarek kıçımızı çelik donla korumak zorunda kaldığımız yüzyılsa moderniniz.
Has…tir…!
Tersine işleyen bir durum ve süreç yok mu burada Allah aşkına!
Bir tarafı ile aydınlık, bir diğer tarafı ile zifiri karanlık çağda yaşıyoruz.
Geldiğimiz seviye binlerce yıldır süzülerek gelen tecrübe ve erdemin sonucu mu?
Hiç sanmam!
Sanırım biz neyi süzdüğümüzün bile farkına varamadık.
Sanırım süze süze kendimizi süzdük.
Ve ortalıkta bu durumun neticesidir ki “süzme” doldu da taşıyor artık.
Katiller hiç olmadığı kadar arttı.
Şiddet mağduru kadınlar antik Yunan’da bile bu kadar çok değildi.
Çocuğa taciz ya da tecavüz cahiliye döneminde bile sınırlı idi.
Sokakta hunharca dövülen kadına Bizans’ta bile el uzatan vardı.
Arsızlar, hırsızlar, namussuzlar ve alçakların sayısı Hz. Adem’den bu yana olanların toplamından bile daha çok.
Sakın ola batı tapıcılığının çözüm olduğu vehmine kapılacak kadar ahmak olduğumu sanmayınız.
İki önceki satırlarda saydıklarım bakımından onların durumu inanın bizden daha vahim.
A.B.D’yi anlatmama bile gerek yok.
Yiyorsa ana caddenin bir arka sokağına akşam karanlığında cebinde on dolarla gir de gör!
AlimAllah çelik don bile fayda etmez…
Onların bize göre bir tek farkı var.
Durumlarını bizden daha iyi cilalayıp göstermeyi iyi biliyorlar.
Ayrıca da “insan hakları” adına bize dayattıkları yasaları ile “lütuf evi”,  ya da katilin daha iyi katil, hırsızın daha maharetli hırsız, tecavüzcünün sperm depoladığı “eğitim evi” ne çevirdiğimiz sözde cezaevlerimize karşılık birde oradakileri görün!
Hayır görmeyin, görmeyin de okuyup öğrenin!
Ben de okudum inceledim araştırdım da öğrendim.
Eğer nonoş değilseniz A.B.D’ de hapse girmeyi asla istemezsiniz.
Elbette suç işleyeninde insan olduğunu ve hakları olduğunu inkar veya görmemek değil muradım.
Kötü muameleye uğrasın veya tecavüze uğrasın da değil kelamım.
Ancak suçun da karşılığının lütuf olmadığını haykırmaktır iradem!
Suçlunun hakkının mağdurun hakkından daha kutsal olduğu bir nizam adil olamaz.
Hırsızın hesabı hırsızdan, tecavüze uğrayanın hesabı tecavüzcüden...
En muadil şekli ile,
Maktulün hesabı katilden sorulmuyorsa, maktul mezarında rahat uyuyamadığı gibi sizde yatağınızda rahat uyuyamazsınız.
Katil hakim karşısına çıkarılıyor elleri kelepçeli.
Hakim bakıyor kılık kıyafet düzgün, kravatı da var.
Duruşmada ki davranışlar da halis munis.
E adamın hakimi de öldürecek hali yok ya duruşma salonunda.
İyi hal indirimini kapıyor ve bizim katil birden iyi halli katil olup çıkıveriyor.
Bir diğeri kadına tecavüz etmiş, hakim karşısında.
Takım elbise tamam, on numara.
Ayakkabılar boyanmakla kalmamış üstelikte cilalı.
E adamın hakime de tecavüz edecek hali yok ya duruşma salonunda.
Aaaa birde bakmışsınız bizim tecavüzcü birden iyi halli tecavüzcü olmuş çıkmış.
İyi hal indirimi de hediyesi.
Efendim neden azalsın ki suçlar!
Neden dinsin ki mağdurların feryadı!
Neden kesilsin ki mazlumların gözyaşı!
Ama süzmeler çok rahat!
İyi biliyorlar ki üç beş ay, daha ağırsa suçu en kötüsünden üç beş yıl yatıp çıkarlar.
Hanımefendiler ve efendiler!
İyi biliniz ki adalet olmayan yerde beka olmaz!
Ne devletin, ne milletin, ne de ülkenin bekası olmaz olamaz.
Lütuf ve ceza anlayışı denk değilse kahrımız yakındır!
Yapılan iyi şeylerin karşılığı da denk olmalı.
İşlenen kötü şeylerin karşılığı da denk olmalı.
Yoksa insanlar neden iyi işler yapmaya devam etsin?
Suç işlemeyi yaşam biçimi haline getirenleri de başka ne engelleyebilir ki?
Eğitim elbette hayati önem taşır ama,
Salt “Eğitim” diyen aydınlar(!) bir zahmet suçlu profilleri ile ilgili kaynakları incelesinler.
Kadına şiddet uygulayanların veya öldürenlerin yarıdan fazlası üniversiteli.
Yapılan anketler gösteriyor ki;
Milletin “adalet” e olan inancı büyük bir hızla gittikçe erozyona uğruyor.
Öfkesi gittikçe artıyor!
Bunun içindir ki yine anketlerde “idam cezasının kaldırılması yanlış oldu” “tekrar ihdas edilmeli” diyenlerin oranı 2006 yılında yüzde 63 iken bugün yüzde 68’lere kadar çıkıyor.
İşte o artışı sağlayanlardan biride benim!
Yani bende o yüzde 68’e dahilim.
E öyleyse önümüze geleni asalımı?
Elbette hayır!
Sadece hak edene hakkını veren bir hukuk sistemine sahip olalım.